Κύριοι συνάδελφοι, ο συνάδελφος κ. Λεβέντης, μας υπενθύμισε ότι πέραν της θλιβερής επετείου της προδοσίας και του πραξικοπήματος στην Κύπρο, σήμερα είναι και μια άλλη μαύρη επέτειος για τη Δημοκρατία, τα Ιουλιανά και η αποστασία. Και βέβαια είναι μια ευκαιρία εμείς εδώ από όλες τις πτέρυγες της Βουλής να αναλογιστούμε σήμερα με καθαρή καρδιά και ειλικρίνεια πού βρίσκεται σήμερα η Δημοκρατία, που βαδίζει και πόσο εμείς, που είμαστε ταγμένοι γι’ αυτό, την περιφρουρούμε. Γιατί, βέβαια, τον ρόλο των ανακτόρων στη σημερινή εποχή τον διαδραματίζει ένα σύμπλεγμα διαπλοκής οικονομικών και επικοινωνιακών συμφερόντων. Γιατί το παρακράτος από το πρωτόγονο παρακράτος του ‘ 61 και του ΄65 είναι πλέον ένα παρακράτος ηλεκτρονικό, με ξέπλυμα χρήματος, με πλοκάμια, όπως αποδεικνύονται καθημερινά, στο κοινό ποινικό έγκλημα και στον ποινικό κόσμο στις φυλακές, με πλοκάμια που αγγίζουν παντού, όλες τις εξουσίες επίσημες και ανεπίσημες στη χώρα μας. Γιατί το φακέλωμα έχει ξεφύγει πια από τον χωροφύλακα που ήταν πίσω από κάθε δημοκρατικό πολίτη και πλέον έχει πάρει εφιαλτικά χαρακτηριστικά τα οποία πλέον σημαδεύουν και οδηγούν τη Δημοκρατία σε ένα ιδιαίτερο ολισθηρό δρόμο.

Θα μου πείτε: Αυτά είναι μόνο ελληνικά φαινόμενα; Σίγουρα όχι. Το ζήτημα, όμως, είναι τι όρια θέτουμε, με ποια φιλοσοφία τα προσεγγίζουμε, τι ασφαλιστικές δικλείδες οφείλουμε να θέτουμε όταν νομοθετούμε όπως κάνουμε σήμερα γι’ αυτά τα κρίσιμα θέματα, και πολύ περισσότερο τι θεσμούς έχουμε να εποπτεύουν και να ελέγχουν.

Και έτσι έρχομαι στα θέματα που συζητάμε και κυρίως στις δύο επίμαχες τροπολογίες που αφορούν τις κάμερες και το DNA.

Νομίζω πραγματικά ότι νομοθετούμε ελαφρά την καρδία και απευθύνομαι στους συναδέλφους της Συμπολίτευσης που καλόπιστα νομίζουν ότι κάνουν το καθήκον τους με το να υποστηρίζουν αυτές τις δύο τροπολογίες. Και το ζήτημα είναι πού οδηγούμαστε όσον αφορά τα δικαιώματα.
Υπάρχει θέμα ασφάλειας. Να το δεχθούμε. Πού είναι η πραγματικότητα και πού αρχίζει το ιδεολόγημα. Η πραγματικότητα είναι ότι η ασφάλεια του πολίτη πλήττεται, πλήττεται βάναυσα αλλά και πολλαπλά, από την εγκληματικότητα σίγουρα αλλά όχι μόνο, από την οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια, από ένα πλέγμα πολιτικών και καταστάσεων, που αυτή τη στιγμή στη χώρα μας συνεχώς βαθαίνουν. Αλλά το ιδεολόγημα είναι όταν χρησιμοποιούμε ως άλλοθι το φόβο και τα ζητήματα της ασφάλειας για να περιορίζουμε συνεχώς τη Δημοκρατία και τα δικαιώματα, και βέβαια χωρίς την αντίστοιχη αποτελεσματικότητα αλλά οδηγούμενοι σε ένα δρόμο ο οποίος είναι ολισθηρός και ο οποίος δεν έχει τέλος. Γιατί, φυσικά, η απόλυτη ασφάλεια θα σήμαινε και την πλήρη χειραγώγηση και εξουθένωση της Δημοκρατίας.

Άκουσα πριν από λίγες εβδομάδες σε μια τηλεοπτική εκπομπή έναν επιστήμονα, ο οποίος έλεγε ότι για να μην υπάρχει πρόβλημα στο μέλλον, εάν κάποιος έχει ένα ατύχημα και χρειάζεται να δουν τι θα πρέπει ιατρικά να του παράσχουν ή εάν χάνονται παιδιά, να τοποθετείτε στο χέρι ένα τσιπάκι, το οποίο είναι εφικτό πλέον τεχνολογικά. Δηλαδή, να έχουμε όλοι ένα τσιπάκι και να μας εντοπίζουν, να μη χανόμαστε και να έχουν όλα μας τα στοιχεία.

Σας φαίνεται ότι είναι επιστημονικές υπερβολές και επιστημονική φαντασία; Καθόλου. Γιατί, εάν πριν από δέκα χρόνια σ' αυτό το Κοινοβούλιο έρχονταν αυτές οι δύο τροπολογίες, θα είχε γίνει επανάσταση, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ενώ εμείς το αντιμετωπίζουμε παθητικά, και σαν να είναι μια φυσιολογική διαδικασία. Αυτός είναι ο φόβος, ο εθισμός. Ο εθισμός που ξεκινά από τις εκπομπές της τηλεόρασης και τη λογική του να σε παρακολουθεί η κάμερα μέχρι να φθάνουμε εδώ και να ανοίγουμε νομοθετικά αυτόν το δρόμο, για να καταλήξουμε, κύριε Υπουργέ, στο στίχο που έγραψε ο Καβάφης, ότι «σιγά-σιγά κτίζουν τα τείχη γύρω μας».

Πώς νομοθετεί, λοιπόν, η Κυβέρνηση; Η Κυβέρνηση νομοθετεί με απόλυτο καιροσκοπισμό και προχειρότητα –απόδειξη και οι δύο τροπολογίες, για τις οποίες μίλησαν και άλλοι συνάδελφοι προηγούμενα, αλλά και ο Κοινοβουλευτικός μας Εκπρόσωπος και ο εισηγητής μας, όσον αφορά τις δημοσκοπήσεις και τις ναυτιλιακές εταιρείες- αλλά νομοθετεί και επικίνδυνα. Και γιατί νομοθετεί έτσι; Πρώτα απ’ όλα, γιατί νομίζει ότι με το να προτάσσει αυτό το ιδεολόγημα της ασφάλειας θα κερδίσει την απώλεια της λαϊκής στήριξης –βέβαια, αυτό δεν γίνεται, απλώς συνεχώς θα βαθαίνει το συνολικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας- και γιατί πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο θα καλύψει τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες της.

Και, βέβαια, δεν φταίει η απουσία αυτών των ρυθμίσεων από την ελληνική νομοθεσία για τα προβλήματα που υπάρχουν και δεν μπορούν να ελεγχθούν τα κινητά, κύριε Υπουργέ, στις φυλακές. Δεν οφείλεται στην απουσία αυτών των ρυθμίσεων επειδή δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για να λειτουργήσουν σωστά τα Σώματα Ασφαλείας, που δεν έχουν τα κονδύλια και τα μέσα για να έχουν σωστή εκπαίδευση. Βλέπουμε να θυσιάζονται οι ειδικοί φρουροί και οι αστυνομικοί στο βωμό του καθήκοντος, χωρίς καμία εκπαίδευση και δυνατότητα άμυνας. Δεν φταίει, λοιπόν, η απουσία αυτών των ρυθμίσεων. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό που απουσιάζει είναι η πολιτική βούληση, όπως εκφράστηκε και ειπώθηκε προηγουμένως από τον Κοινοβουλευτικό μας Εκπρόσωπο με τον πιο περίτρανο τρόπο σχετικά με τον τρόπο που έγινε η αλλαγή ηγεσίας στην ΕΥΠ, όταν μετά από τόσο καιρό απραξίας, λαθών και προβλημάτων, υπήρξε μια συγκεκριμένη επιτυχία.

Εμείς είμαστε αντίθετοι σε αυτές τις δύο τροπολογίες. Είμαστε αντίθετοι για τη νοοτροπία που φέρνουν, για τους κινδύνους που πραγματικά ελλοχεύουν.

Ας σκεφθούμε λίγο το θέμα των καμερών. Μια φορά λειτούργησαν αποτελεσματικά οι κάμερες αλλά όχι για την αντιμετώπιση του εγκλήματος. Οταν έγινε η μεγάλη διαδήλωση της ΓΣΕΕ, το Δεκέμβρη του 2007, για το ασφαλιστικό, τότε λειτούργησε αυτό το σύστημα για πρώτη φορά και συνελήφθησαν οι δύο εναερίτες της Δ.Ε.Η. Αυτή ήταν η «μεγάλη επιτυχία» όσον αφορά την ασφάλεια του πολίτη.

Αυτή θα είναι, λοιπόν, και η σημερινή λογική. Βάζουμε κάμερες παντού, δημιουργούμε την αίσθηση του big brother, ο οποίος παρακολουθεί παντού τους πάντες;

Έρχομαι στο θέμα που αφορά το DNA, σ' αυτό που ακούσαμε από τα χείλια του κυρίου Δένδια προηγουμένως, του αρμόδιου Υπουργού Δικαιοσύνης, για τον οποίο θέλω να πιστεύω ότι έχει ευαισθησίες. Είναι δυνατόν να λέτε με πολύ μεγάλη άνεση: «Εγώ δεν έχω πρόβλημα να μου πάρουν το DNA, να το γενικεύσουμε, γιατί είναι εφάμιλλο με τα αποτυπώματα». Μα, δεν είναι εφάμιλλο με τα αποτυπώματα! Το DNA κρύβει πολύ περισσότερα στοιχεία –τα ανέπτυξαν όλοι οι προηγούμενοι ομιλητές, τα είπε και ο εισηγητής μας- τα οποία έχουν να κάνουν με την πλήρη χειραγώγηση της προσωπικότητας του πολίτη για πολλούς δυνατούς κινδύνους και ελέγχους στο μέλλον και στην εξέλιξη της ζωής του. Ούτε είναι, βέβαια, λογικό να μιλάμε ότι θα λαμβάνεται υποχρεωτικά DNA , για κάθε πλημμέλημα το οποίο επιφέρει τρεις μήνες φυλάκιση. Δηλαδή μπορεί να αφορά από την εξύβριση κατά της Αρχής σε μια διαδήλωση που κάποιος μιλάει απότομα σε ένα όργανο της Αστυνομίας μέχρι μία απλή παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πιστεύω πραγματικά ότι σήμερα είναι μια μέρα μνήμης για τα Ιουλιανά και την αποστασία, είναι μια μέρα που θα έπρεπε να θωρακίζουμε τη δημοκρατία. Γι' αυτόν το λόγο, εμείς καταψηφίζουμε αυτές τις δύο τροπολογίες και καλούμε όλους τους Βουλευτές -και της Συμπολίτευσης- να αναλογιστούν ξανά τις ευθύνες τους απέναντι στο λαό και τη δημοκρατία. Σας ευχαριστώ.