Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Κυρία Ξενογιαννακοπούλου, έχουμε ένα φόντο κρίσης που όλοι το θεωρούν συνολική κρίση χρέους της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένα σημείο συναίνεσης σε διαφορετικές σχολές σκέψης, ανάμεσα σε αυτούς που υιοθετούν την περιοριστική πολιτική της Γερμανίας, ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν μετάβαση στην οικονομική διακυβέρνηση, την πολιτική ενοποίηση, όλοι ζητούν από την Ελλάδα να κάνει κάτι εδώ και τώρα. Θέλω το σχόλιό σας πάνω σε αυτό.

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Κατ’ αρχάς χωρίς αμφιβολία η χώρα μας οφείλει να συνεχίσει την προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης και σταθεροποίησης. Αυτό είναι κάτι που ούτως ή άλλως η χώρα μας το έχει ανάγκη. Όμως δεν είναι πρόβλημα καθαρά ελληνικό ούτε μόνο ελληνικό. Μιλάμε, όπως σωστά είπατε προηγούμενα, για μία κρίση που έχει ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, είναι όντως ένα πρόβλημα συνολικά για την Ευρωζώνη, μάλιστα θα έλεγα ότι έχει τριπλή διάσταση. Έχει διάσταση θεσμική, δηλαδή υπάρχει ένα συστημικό έλλειμμα στον τρόπο που συγκροτήθηκε και λειτουργεί η ΟΝΕ. Βλέπουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε η ανάλογη οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση, κάτι που τώρα γίνεται μία προσπάθεια να καλυφθεί αυτό το κενό, όπως δεν υπήρχε η πρόβλεψη για περιόδους κρίσης. Δυστυχώς, η Ευρώπη πολύ λίγα και πολύ αργά αποφάσισε να πράξει. Υπάρχει ένα θέμα, φυσικά, που αφορά την οικονομία. Δυστυχώς υπάρχουν ιδεοληψίες σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε σχέση με το τί χρειάζεται αυτή τη στιγμή η ευρωπαϊκή οικονομία, γιατί σίγουρα χρειάζεται η σταθερότητα, σίγουρα χρειάζεται να μην υπάρχουν ελλείμματα και να αντιμετωπιστεί το χρέος. Ποιος λογικός άνθρωπος θα πει το αντίθετο; Αλλά δεν αρκεί αυτό. Χρειάζεται και μία ευρωπαϊκή στρατηγική για την ανάκαμψη, για την απασχόληση, χρειάζεται να υπάρχει μία πολιτική σύγκλισης στην Ευρώπη. Μην ξεχνάμε ότι από παλιά η εσωτερική αγορά ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την έννοια της συνοχής και της σύγκλισης. Και το τρίτο θέμα είναι ένα μεγάλο πολιτικό έλλειμμα, κύριε Καπόπουλε, αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Δηλαδή, βλέπουμε μία Ευρώπη στην πιο κρίσιμη στιγμή να έχει εσωστρέφεια, αντί να είναι μία Ευρώπη που παίρνει αποφάσεις. Και, αυτό θα έλεγα, διευρύνοντας λίγο την εικόνα, το βλέπουμε και στο θέμα της αντιμετώπισης της κρίσης της Ευρωζώνης, που μπορεί σε κάθε χώρα να έχει άλλα χαρακτηριστικά, διαφορετικά στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει και η κοινή ευρωπαϊκή διάσταση της κρίσης και βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή διευρύνεται και η ανησυχία και η αγωνία και σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία ή η Ισπανία. Θα το συνδυάσω όμως και με αυτό που ζούμε με το Schengen και δεν το αναφέρω τυχαία. Δηλαδή και σε αυτό το θέμα αντί η Ευρώπη να έρθει ως πολιτική ηγεσία και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα κατάματα με ευρωπαϊκή διάσταση, βλέπουμε τη Δανία, μία Σκανδιναβική προηγμένη χώρα, να κλείνει τα σύνορα.

Θέλω να πω λοιπόν, ότι υπάρχει σαφώς η ανάγκη η Ελλάδα να προχωρήσει το πρόγραμμά της, αλλά υπάρχει και η ανάγκη η Ευρώπη, επιτέλους, να πάρει πιο αποφασιστικά πολιτικά μέτρα συνολικά για την Ευρωζώνη.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Κυρία Ξενογιαννακοπούλου, για το πρότυπο που ακολουθεί η Γερμανία. Εδώ και ενάμιση χρόνο έχουμε την αίσθηση, κι εσείς μετέχετε και το γνωρίζετε από πρώτο χέρι, ότι γίνεται μία διαπραγμάτευση, μία προσπάθεια για διορθωτικές κινήσεις και μία προσπάθεια επιλογής μίας κεντρικής γραμμής πλεύσης ερήμην των κοινωνιών. Δηλαδή, στην ίδια τη Γερμανία, όταν συζητούσαν επί Καγκελαρίου Shredder την Agenda 2010, διασφάλισαν κοινωνική συναίνεση από τα συνδικάτα, από φορείς, από μη κυβερνητικές οργανώσεις. Τώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει να αναζητεί το φάρμακο της θεραπείας της κρίσης του δημόσιου χρέους αγνοώντας την κοινωνία και ήρθε πρόσφατα αυτή η εξωκομματική, εξωπολιτική κινητοποίηση στην Ισπανία – εξωπολιτική με την έννοια έξω από οργανωμένους κοινοβουλευτικούς φορείς, γιατί είναι βαθύτατα πολιτική κατά τα άλλα – να μας θυμίσει ότι υπάρχουν και κοινωνίες. Δεν το βλέπουν αυτό ότι όσο επικίνδυνο είναι ένα έλλειμμα εκτός ελέγχου άλλο τόσο επικίνδυνο είναι μία κοινωνική έκρηξη;

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Κοιτάξτε, έχετε απόλυτο δίκιο, κι εγώ θα πρόσθετα μάλιστα ότι δεν είναι πολλές φορές μόνο εκτός κλίματος κοινωνίας, αλλά και ενάντια στην λογική και στην πραγματικότητα. Θα σας αναφέρω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όταν η Γερμανία επέμενε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Οκτωβρίου, σώνει και καλά να βάλει τον περίφημο ιδιωτικό τομέα να συμμετέχει μέσα από μία ηθική προσέγγιση, ηθικού κινδύνου, στο μόνιμο μηχανισμό, για τον οποίο δώσαμε κι εμείς πολύ μεγάλη μάχη για να συγκροτηθεί, είχαμε προειδοποιήσει τότε, όπως και άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης, ότι κοιτάξτε, αυτό θα οδηγήσει στο να έχουν πρόβλημα οι χώρες που αντιμετωπίζουν τη κρίση να βγουν στο μέλλον στις αγορές.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Να εξηγήσω στους τηλεθεατές μας αυτό που μόλις λέει η Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, είναι το εξής: Η επιμονή της κυρίας Merkel, και με διασφαλισμένη τη συμφωνία του κυρίου Sarkozy, οδήγησε στην εξής απόφαση « Όποια χώρα προσφεύγει στο μόνιμο μηχανισμό – και διορθώστε με αν κάνω λάθος – μετά το 2013 και της οποίας το δημόσιο χρέος κριθεί μη βιώσιμο, θα εφαρμόζεται η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα ή άλλως πώς ελεγχόμενη χρεοκοπία». Θα καλούνται δηλαδή οι ιδιώτες δανειστές αυτής της χώρας να επωμιστούν απώλεια των χρημάτων τους για να μην τα πληρώσουν οι φορολογούμενοι. Είναι σαν να λες σε κάποιον «Δάνεισέ με λεφτά, αλλά μπορεί να πάρεις τα μισά».

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Σχετικοποιήθηκε βέβαια η απόφαση αυτή, με την έννοια ότι μετά από παρεμβάσεις όλων, και της χώρας μας, τέθηκαν μία σειρά από πολιτικές ασφαλιστικές δικλείδες. Δηλαδή ότι χρειάζεται ομοφωνία, θα υπάρχει έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι δε γίνεται αυτόματα κάτι τέτοιο, δηλαδή πρέπει να κριθεί αν είναι φερέγγυα ή όχι μία χώρα, αν κάνει προσπάθειες, μία σειρά από προϋποθέσεις. Αντικειμενικά όμως ξέρουμε ότι αυτή η πρόβλεψη δημιούργησε πρόβλημα στο να μπορέσει όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες της περιφέρειας, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, να βγουν στο μέλλον στις αγορές. Γιατί, τα spreads από εκείνη τη στιγμή και μετά εκτινάχθηκαν, και μάλιστα αυτό ήταν και καθοριστικό για να μπει η Ιρλανδία τελικά στο μηχανισμό.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Ακριβώς.

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Δεύτερο θέμα, οι οίκοι αξιολόγησης. Και άλλη μια φορά διευκρινίζω ότι η αναφορά σε αυτά τα θέματα επ’ ουδενί σημαίνει ότι εμείς ως χώρα δεν πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια. Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε την προσπάθεια, γιατί πάνω από όλα αυτό αφορά την χώρα μας, αλλά έχει σημασία και σε ποιο ευρωπαϊκό περιβάλλον γίνεται η προσπάθεια.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι, πολύ σωστά το υπενθυμίζετε. Ως άνθρωπος που ασχολείται με τις διεθνείς εξελίξεις για πάρα πολλά χρόνια, είχαμε το ίδιο δίλημμα. Όταν επικρίνεις την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ δε σημαίνει ότι θεωρείς ότι ο Saddam Hussein είναι ένας ιδανικός ηγέτης. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Η προσπάθεια η δική μας εξάλλου εντάσσεται σε μία συνολική ευρωπαϊκή πολιτική διάσταση. Λοιπόν, οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης. Είναι δυνατόν να έχουν επιτρέψει οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, και μάλιστα οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης οι οποίες καθορίζουν και πολλά πράγματα, την ώρα που κάποια χώρα όπως η Ελλάδα ή όπως οι άλλες χώρες που αυτή τη στιγμή είναι κάτω από ένα Πρόγραμμα Σταθεροποίησης, ελέγχονται με τον πιο αυστηρό τρόπο, από την Τρόικα, να έρχονται οι διάφοροι οίκοι αξιολόγησης οι οποίοι, είπατε κι εσείς πολύ σωστά ότι πλέον πήγαν και στην Ιταλία και στο Βέλγιο και να δυναμιτίσουν την προσπάθεια που γίνεται; Εκεί εμείς τί προτείναμε, το πρότεινε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, να υπάρξει επιτέλους ένα ευρωπαϊκό ρυθμιστικό πλαίσιο. Πρέπει με χαρά να σας πω, γιατί ήμουν χθες στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων, ότι το έχει αποδεχθεί καταρχήν πια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ήταν χθες ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο οποίος είπε ότι το επεξεργάζονται και θα το φέρουν το φθινόπωρο. Άρα λοιπόν, η Ευρώπη με την έννοια της πολιτικής ηγεσίας πρέπει να σταματήσει να έχει αυτές τις αντιφάσεις, πρέπει να μην ψάχνει να βρίσκει εχθρούς για να λύσει τα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα που υπάρχουν σε κάθε χώρα. Γιατί βλέπετε μία αυξανόμενη και κριτική διάσταση προς την Ευρώπη, η οποία όμως επαναλαμβάνω είναι και μία εσωστρέφεια επικίνδυνη. Έχετε απόλυτο δίκιο ότι η Ευρώπη πρέπει να είναι κοντά στους πολίτες και στις κοινωνίες γιατί τελικά θα καταλήξει, για τον κάθε Ευρωπαίο πολίτη και τον κάθε Έλληνα πολίτη, η Ευρώπη να περιορίζεται μόνο σε δημοσιονομικές πολιτικές και αυτό είναι άδικο. Επειδή είναι και τα 30 χρόνια φέτος της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εμείς πρέπει να θυμηθούμε και πόσο έχει ωφεληθεί η Ελλάδα, αλλά και η Ελλάδα πόσα έχει προσφέρει στην Ευρώπη. Γιατί μην ξεχνάμε ποτέ ότι είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ότι αυτά που λέμε πλεονάσματα στη Γερμανία βασίζονται στα ελλείμματα του νότου.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Το είχε πει η κυρία Lagarde στους Financial Times στις 15 Μαρτίου.

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Η συνοχή και η αλληλεγγύη είναι η άλλη πτυχή της εσωτερικής αγοράς και της ΟΝΕ. Η αλληλεγγύη δεν είναι ηθική έννοια μόνο, είναι προϋπόθεση για να μπορέσει αυτή η Ευρώπη και η Ευρωζώνη να έχουν προοπτική, και πάνω από όλα να μπορούν όλοι οι λαοί της να έχουν σταθερότητα και κοινή ευημερία στο μέλλον.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Κυρία Ξενογιαννακοπούλου, αυτή η προσαρμογή της Ελλάδος, τα μέτρα προσαρμογής, τα επιπλέον μέτρα που θα κληθούμε να πάρουμε, έχουν δύο προσεγγίσεις. Η μία είναι αυτό που λέγεται μήνυμα προς τις αγορές, μήνυμα αποφασιστικότητας για μεταρρυθμίσεις. Το δεύτερο είναι η προσδοκώμενη αποτελεσματικότητά τους και η συσχέτισή τους με ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Πάνω σ' αυτό θέλω να μου πείτε.

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Καταρχάς θα ήθελα να το συνδέσω με την προσπάθεια που ήδη γίνεται. Επειδή καμιά φορά αδικούμε και τον εαυτό μας, αναγνωρίζεται η προσπάθεια της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αναγνωρίζονται οι θυσίες του ελληνικού λαού. Δεν είναι αλήθεια δηλαδή ότι πηγαίνουμε έξω και το μόνο που ακούμε είναι παράπονα ή κριτική. Να μην παρασυρόμαστε από ένα λαϊκισμό που πολλές φορές βγαίνει είτε από τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης ή σε κάποιες χώρες.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Πάντως, συγνώμη που σας διακόπτω, βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής επικαιρότητας, ενώ περιμέναμε κάτι άλλο, στην πρώτη γραμμή να είναι η έγκριση της διάσωσης της Πορτογαλίας, που πέρασε σχετικά στα μαλακά, και η συμφωνία για το διάδοχο του Jean-Claude Trichet στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και ο κύριος Draghi πέρασε στα μαλακά.

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Θα ήθελα πάντως, κύριε Καπόπουλε, συνεχίζοντας αυτό και για να σας απαντήσω, να πω ότι επειδή και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι δημοκρατικές χώρες, ξέρουν ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο μία χώρα να εφαρμόσει αυτού του είδους τα μέτρα. Δηλαδή, όταν μειώνεις το έλλειμμά σου κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες σε ένα χρόνο, αυτό σημαίνει συγκεκριμένες θυσίες επώδυνες. Και όταν τους τα εξηγούμε αυτά, τα αναγνωρίζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στις 25 Μαρτίου, υπήρξε αυτή η αναγνώριση και γι' αυτό το λόγο, μετά από μεγάλη πολιτική και διπλωματική μάχη του Γιώργου Παπανδρέου, πετύχαμε να έχουμε μία καλύτερη ρύθμιση όσον αφορά το επιτόκιο και την επιμήκυνση της πληρωμής του δανείου της στήριξης της Ελλάδας. Να προσθέσω δε και κάτι, γιατί καμιά φορά δημιουργούνται και μύθοι. Όταν έγιναν οι εκλογές στην Ιρλανδία, ο νέος Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, με το οποίον είμαστε απόλυτα αλληλέγγυοι, και με τους Ιρλανδούς φυσικά και με τους Πορτογάλους, εξελέγη με τη σημαία της επαναδιαπραγμάτευσης του αντίστοιχου Μνημονίου που είχε συνάψει η προηγούμενη Κυβέρνηση. Μέχρι στιγμής δεν έχει επιτευχθεί κάτι τέτοιο από την πλευρά της Ιρλανδίας. Και δεν το λέω επειδή επιχαίρουμε γι' αυτό, επαναλαμβάνω, είμαστε αλληλέγγυοι. Το λέω για να δείξω ότι είναι πολύ εύκολο πολλές φορές να λέει κανείς λόγια όταν είναι στην Αντιπολίτευση, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολη σήμερα η διαπραγμάτευση μέσα στο συγκεκριμένο συσχετισμό, πολιτικό και θεσμικό, στην Ευρώπη. Να έρθω λοιπόν και να κλείσω με το ερώτημά σας. Αυτή τη στιγμή είναι σαφές ότι από την Ελλάδα ζητούν να υπάρξει αυτή η μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, που και εσείς είπατε, και πιστεύω ότι σ’ αυτό ανταποκρίνεται μέσα από την όλη προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση και η χώρα μας. Από εκεί και πέρα σίγουρα, κάτι που και εμείς πάντα τους εξηγούμε, είναι και οι παθογένειες ετών που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε και οι δυσκολίες του κρατικού μηχανισμού που πρέπει να γίνουν αλλαγές, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν γίνει μέσα σε μία διάρκεια 30 ετών, και πόσο δύσκολο είναι να τις πετύχεις μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Κυρία Ξενογιαννακοπούλου, με τη συμμετοχή σας ως Υπουργού υπεύθυνου για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις βλέπετε από κοντά τους συσχετισμούς. Αυτό που πραγματικά προκαλεί εντύπωση είναι ότι γίνονται κριτικές, γίνονται επισημάνσεις για την ανεπάρκεια και τα αδιέξοδα που μας οδηγεί μία μονόπλευρη, σκληρή δημοσιονομική πολιτική εξυγίανσης σε όλες τις χώρες τις προβληματικές. Αυτό που δε βλέπουμε είναι ένας συνολικός αντίλογος, μια συνολική αντιπρόταση και αυτό ισχύει για όλες τις μεγάλες πολιτικές ομάδες. Δηλαδή, βλέπει κανείς να επικρίνει η Αντιπολίτευση την κυρία Merkel στη Γερμανία, δεν έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα τί πολιτική της Γερμανίας θα είχαμε αν την κυβερνούσε ένας Συνασπισμός Δημοκρατών Πρασίνων, για παράδειγμα.

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Καταρχάς, κύριε Καπόπουλε, είναι σαφές ότι αυτή τη στιγμή μέσα στα πολλά προβλήματα που έχει η Ευρώπη, έχουμε και μία καταθλιπτική συντηρητική έκφραση συσχετισμού δυνάμεων. Και το βλέπουμε ότι αυτό έχει επιπτώσεις στις αποφάσεις ή στην απουσία τους. Θα είμαι πολύ συγκεκριμένη και θα το συνδέσω με τη συζήτηση για τις τράπεζες. Γιατί οι μάχες που δίνουμε , ως Ελληνική Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου είναι μάχες για τη χώρα και τα συμφέροντά της, αλλά και μάχες για τον προσανατολισμό της Ευρώπης, καθώς το ένα αφορά το άλλο. Και θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Μας έχει μείνει –το λέω προληπτικά– πολύ λίγος χρόνος.

Μ. ΞΕΝΟΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Θα είμαι πολύ συγκεκριμένη για το φόρο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Είναι μία ιδέα που πρέπει να σας πω ότι κερδίζει έδαφος. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου και κάποιοι άλλοι το είχαν πει στην αρχή θεωρήθηκε ότι είναι πολύ δύσκολο. Πλέον κατεγράφη στα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Χθες στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων από κοινού με πολλές χώρες το στηρίξαμε. Αυτό σημαίνει ότι όταν μιλάμε για τη συνευθύνη του ιδιωτικού τομέα και μάλιστα του τραπεζικού τομέα στην κρίση και στην αντιμετώπισή της, εδώ πρέπει να αποτυπωθεί. Ιδιαίτερα σε μία Ευρώπη που λόγω της παγκοσμιοποίησης όταν μιλάμε για την πάταξη της φοροδιαφυγής, υπάρχει φορολογητέα ύλη που απλώς ξεφεύγει τελείως και από τα εθνικά κράτη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και επειδή δε μπορώ ν' αφήσω αναπάντητο κάτι που ειπώθηκε όσον αφορά στα έσοδα, να θυμηθούμε πώς διαλύθηκε ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός της χώρας μας με την κατάργηση του ΣΔΟΕ από την προηγούμενη Κυβέρνηση της Ν.Δ και πώς ο κύριος Αλογοσκούφης είχε πει από το 2008 ότι έπεσαν έξω στα έσοδα. Άρα λοιπόν σαφώς υπάρχουν ελλείμματα και καθυστερήσεις στο θέμα των εσόδων, υπήρχαν όμως διαχρονικά προβλήματα. Τώρα είναι μία τεράστια μάχη που δίνουμε, γιατί πάνω απ' όλα πρέπει οι θυσίες του ελληνικού λαού, που είναι πολύ μεγάλες, να είναι και δίκαια κατανεμημένες, και πάνω απ' όλα να πιάνουν τόπο και να έχουν προοπτική.

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα. Σας ευχαριστώ.