«Η συνάδελφος, κυρία Λούκα Κατσέλη, εξέθεσε το βασικό πλαίσιο της ανάγκης, για την οποία σας παρουσιάζουμε αυτή την κοινή διάταξη. Ως ενημέρωση, προκειμένου να υπάρξει μια πρώτη ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων. Και με τη δέσμευση ότι στο επόμενο στάδιο θα είμαστε παρόντες όταν συζητήσουμε τα κριτήρια. Πριν εκδοθεί η κοινή υπουργική απόφαση, να έρθουμε ξανά και να τα συζητήσουμε μαζί σας.

Θα ήθελα να ξεκινήσω με τρεις διαπιστώσεις, οι οποίες νομίζω ότι αδιαμφισβήτητες. Η πρώτη αλήθεια έχει να κάνει με την μαύρη τρύπα, που κυριολεκτικά έχει βυθίσει την υγεία και τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας. Και επειδή πολλά ακούμε εδώ από τους συναδέλφους της Νέας Δημοκρατίας, θέλω να ρωτήσω. Πως μπορούν και τίθενται αυτά τα θέματα στην Επιτροπή μας, όταν σήμερα που μιλάμε το διαπιστωμένο χρέος των νοσοκομείων στους προμηθευτές είναι 6,3 δις. Κάτι για το οποίο και η ίδια η EUROSTAT και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν θέσει ένα τεράστιο ζήτημα στη χώρα μας. Όταν αυτό το χρέος των δημόσιων νοσοκομείων, εκ των οποίων τα 2,5 δις τουλάχιστον είναι χρέος των ασφαλιστικών ταμείων προς τα δημόσια νοσοκομεία, διότι συνηθίζουμε να σπιλώνουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, χωρίς να αναλύουμε αυτό το χρέος και όταν αυτό το χρέος αποδεδειγμένα έχει δημιουργηθεί από την 1.1. 2005 και μετά.

Σας θυμίζω ότι ήταν Υπουργός ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης είχε κάνει ρύθμιση χρεών εθνικού συστήματος υγείας και ασφαλιστικών ταμείων, στα τέλη του 2004, με νομοθετική ρύθμιση. Αρα, λοιπόν, είναι ένα καθαρό χρέος που διαμορφώθηκε από τις αρχές του 2005 μέχρι και σήμερα που μιλάμε.

Ξέρουμε, πολύ καλά, ότι εάν δεν μπορέσουμε εμείς να κάνουμε ρύθμιση αυτού του χρέους τώρα, ώστε να υπάρξει, μέσα από ένα διακανονισμό, μέσα από εκπτώσεις, μέσα από μια συζήτηση από τους προμηθευτές ιατρικού και φαρμακευτικού υλικού, ότι και να κάνουμε στην υγεία και τα ασφαλιστικά ταμεία θα είναι απλώς μια θηλιά στο λαιμό του λαού και της χώρας μας.

Δεύτερη διαπίστωση, χρειαζόμαστε, αγαπητοί συνάδελφοι, λίστα φαρμάκων ή όχι; Εάν ήμασταν τώρα, στο Μάρτιο του 2004, θα έλεγα ότι αυτή η συζήτηση έχει αξία, γιατί όντως υπήρχαν παράθυρα σε εκείνη τη λίστα. Πιστεύουμε, ότι η πολιτική μας για τη λίστα ήταν σωστή. Πρέπει να σας πω και από την ευρωπαϊκή μου εμπειρία, ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ευνομούμενη χώρα με κοινωνικό κράτος ισχυρό, π.χ, όπως η Γερμανία, Βρετανία, που έχουν πραγματικό Εθνικό Σύστημα Υγείας δημόσιο και αποτελεσματικό, που να μην έχει μια μορφή λίστας φαρμάκων, είτε θετική είτε αρνητική, όμως έχουν κάποιους κανόνες. Αν ήμασταν, αγαπητοί συνάδελφοι, στο τότε να δεχόμουν αυτή τη θεωρητική συζήτηση, ποια ήταν τα προβλήματα της λίστας και τι παράθυρα υπήρχαν. Είναι δυνατόν τώρα να έρχεστε εδώ και να μας θέτετε αυτά τα ζητήματα όταν έχουμε δύο στοιχεία αντράνταχτα, που έχετε ομολογήσει οι ίδιοι. Στοιχείο πρώτο, η κατάργηση της λίστας φαρμάκων σε συνδυασμό με την παλινωδία στην τιμολόγηση. Ξέρετε καλά ότι η Ελβετία μπήκε κάποια στιγμή στην τιμολόγηση, βγήκε από την τιμολόγηση, όταν αποχείχθηκε ότι κατέρρεε το σύστημα και ήρθε με τροπολογία φέτος το καλοκαίρι, για να επανέρθει η τιμολόγηση μήπως και σωθεί κάτι. Ηταν, βέβαια, πολύ αργά. Η απουσία εποπτείας παντελώς περί των φαρμάκων και επί της διαδικασίας, η άναρχη συνταγογράφηση χωρίς κανένα έλεγχο και χωρίς κανένα ηλεκτρονικό σύστημα και αυτό που είπε η συνάδελφος κυρία Κατσέλη, χωρίς καμία ουσιαστικά επανατιμολόγηση που θα έπρεπε να γίνεται σε τακτική βάση έχει οδηγήσει σε ένα κόστος τα ασφαλιστικά μας ταμεία, το οποίο ξεπερνά τα 2,5 δις. Ποιος το αμφισβητεί;

Δεύτερο στοιχείο, ποιος αμφισβητεί ότι το αντιστάθμισμα για την κατάργηση της λίστας ήταν το περίφημο rebate του 4%. Τα ξεχνάμε σε αυτή την Αίθουσα; Τώρα ήρθαμε και συζητάμε για το φάρμακο δεν είχε προβλεφθεί, λοιπόν, τότε από τον τότε Υπουργό Υγείας το 2005 όταν έγινε η κατάργηση της λίστας φαρμάκων ότι θα υπάρχει ένα 4% επιστροφή από τις φαρμακευτικές εταιρείες; Σας θυμίζω ότι όταν η κυρία Πετραλιά έφερε το περίφημο νομοσχέδιο για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, τι αποδείχθηκε στη συζήτηση; Ότι δεν είχε καν υπάρξει η κοινή υπουργική απόφαση και η εγκύκλιος, η οποία να επιτρέπει να διεκδικήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία το 4%.

Στη συνέχεια μάλιστα έγινε και τροποποίηση στο 3%. Μπήκε ένα ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία κύριοι συνάδελφοι; Πως ερχόσαστε, λοιπόν, σήμερα τόσο ελαφρά την καρδία και λέτε δεν χρειάζεται λίστα γιατί τη φέρνετε;

Τρίτη διαπίστωση, που είναι και πολύ κρίσιμη. Ήταν η λίστα τέλεια; Όχι, δεν ήταν. Και για αυτό υπάρχει πεδίο βελτίωσης. Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό σημείο. Το ένα το είπε η κυρία Κατσέλη, το δεύτερο θα το επισημάνω εγώ. Φτιάχνουμε μια ειδική επιτροπή υψηλού επιστημονικού κύρος και αντιπροσωπευτική για τα ταμεία, αλλά δεν την αφήνουμε μόνη της να καθορίσει τα κριτήρια. Τα κριτήρια τα βάζουμε εξ αρχής. Να υπάρχει πολιτική ευθύνη, συζήτηση με τις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής. Συμφωνούμε να υπάρξει μια κοινή τέτοια συνεδρίαση. Να φωνάξουμε και τους κοινωνικούς εταίρους και όλους, όταν θα πάμε στα κριτήρια.

Ένα από τα βασικά παράθυρα καταστρατήγησης της λίστας που υπήρχε την δεκαετία του ΄90 ήταν το περίφημο αναντικατάστατο. Δηλαδή, υπήρχε η ασυδοσία του γιατρού του ασφαλιστικού ταμείου, και αυτό είναι ένα βασικό θέμα. Γινόταν καταστρατήγηση της λίστας. Άρα, εμείς λέμε για τακτική επικαιροποίηση και στην τιμολόγηση. Στην πρώτη συζήτηση που κάναμε, δεν σας κρύβω, ότι είχαμε την αντίληψη να καταργήσουμε τελείως το «αναντικατάστατο» να είναι δηλαδή μια τελείως αυστηρή λίστα. Επικράτησαν, όμως, δεύτερες σκέψεις γιατί δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση, μια τέτοια αλλαγή στην φαρμακευτική πολιτική να είναι σε βάρος του πολίτη, που έχει ανάγκη το φάρμακο.

Έπρεπε να βρούμε μια μέση λύση. Δεν αρκεί η ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Αυτή είναι ένα πάρα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να μπουν σε μια τάξη τα ταμεία. Χρειάζεται να δώσουμε τη δυνατότητα σε έναν άνθρωπο, που έχει πρόβλημα υγείας, να πάρει το φάρμακό του. Όταν, όμως, πηγαίνουν τα βαλιτσάκια οι εκπρόσωποι των φαρμακευτικών εταιριών και γίνεται αυτό το όργιο στα ταμεία και στα νοσοκομεία, όλα αυτά είναι διαφθορά, ασυδοσία και «γκρίζες ζώνες». Όλα αυτά οφείλουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Αυτό είναι ένα βαθιά πολιτικό και όχι κομματικό ζήτημα. Λέμε, λοιπόν, ότι πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα του αναντικατάστατου, αλλά με πολύ αυστηρούς όρους. Δηλαδή, να κάνει έκθεση ο γιατρός στο Δ.Σ. του ασφαλιστικού φορέα, με γνωμοδότηση της Επιτροπής για ένα τέτοιο φάρμακο και τότε να δίδεται η άδεια. Αυτό σημαίνει ότι για «ψύλλου πήδημα» δεν μπορεί ένας γιατρός ούτε να πηγαίνει συνέχεια με το ίδιο φάρμακο στο Δ.Σ.. Πρέπει να υπάρχει ένας έλεγχος και μια εποπτεία.

Όμως, για να μην ταλαιπωρείται ο ασφαλισμένος και μάλιστα, ένας άνθρωπος που έχει πρόβλημα υγείας, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι σημαντικό με τις εφαρμοστικές εγκυκλίους, ότι δηλαδή ο γιατρός θα πηγαίνει εφάπαξ και επίσης, να υπάρχει και μια χρονική υποχρέωση. Δηλαδή, το Δ.Σ. να πρέπει εντός κάποιων ημερών να αποφασίζει για κάτι που δεν θα είναι εις βάρος του ασφαλισμένου.

Φέρνουμε αυτή τη διάταξη σήμερα. Αυτή υπήρχε στο πρόγραμμά μας, το είχαμε πει και ως Αντιπολίτευση στη Βουλή και ήταν και στο πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών. Νομίζουμε ότι με ασφαλιστικές δικλείδες θα μπει μια τάξη, η οποίας σε τελική ανάλυση θα είναι υπέρ του ασφαλισμένου και των ασφαλιστικών ταμείων.

Επίσης, υπάρχουν και τα νοσοκομεία. Γι’ αυτά θα πάμε με μια παράλληλη διαδικασία, ανοικτών μειοδοτικών διαγωνισμών για το φάρμακο και μάλιστα, ηλεκτρονικών. Επίσης, ήδη έχουμε ανακοινώσει τη «συσκευασία νοσοκομείου». Όσοι είστε γιατροί γνωρίζετε τι σημαίνει συσκευασία στο φάρμακο. Δεν μπορεί σε όλη την Ευρώπη οι ίδιες πολυεθνικές εταιρίες να δέχονται την ενδονοσοκομειακή συσκευασία και να πρέπει να νοσοκομεία του Ε.Σ.Υ. να πληρώνουν χρυσά τα κουτάκια των αντιβιοτικών ή οποιονδήποτε άλλων φαρμάκων. Άρα αυτή η διάταξη είναι μέρος μιας ευρύτερης διάταξης, που εμείς καταθέτουμε. Εμείς πιστεύουμε στη δημόσια υγεία και θέλουμε, πραγματικά, να της δώσουμε μια νέα πνοή. Εμείς δεν κάνουμε εξοικονομήσεις στην υγεία εις βάρος των προσλήψεων, εις βάρος των εφημεριών και της λειτουργίας των νοσοκομείων. Το αποδείξαμε αυτό προχωρώντας στις προσλήψεις, ανοίγοντας κρεβάτια ΜΕΘ και με το να λύσουμε το γόρδιο δεσμό με το πλαφόν των εφημεριών. Βάζουμε το μαχαίρι στο κόκαλο εκεί που μπορούμε. Οι ίδιες οι φαρμακευτικές εταιρείες λένε ότι δεν θα τις επηρεάσει στο κόστος. Θα περιορίσει, όμως, τις γκρίζες δαπάνες γύρω από το κόστος του φαρμάκου. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, θα κερδίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία και το δημόσιο.»